در ایرانِ باستان

به جای کلماتِ خانم و آقا که ریشه ی مغولی دارند، اجدادِ خوش سلیقه ی ما

به زن، «مِهربانو» می‌ گفتند، یعنی کسی که مهر خلق می کند و

به مرد، «مِهربان» می‌ گفتند، به معنای نگهبانِ مهر ...

در حد امکان همدیگه رو با این کلماتِ پُرمعنا صدا بزنیم ...

«مِهربانو»: همسر، مادر، دختر، خواهر، دوست،

«مهربان»: همسر، پدر، پسر، برادر، دوست ...

حال، تو چه مهربانویی یا مهربان، این رسالت زیبای مهرورزی را

در کلمات جاری کن تا ریشه ی عشق سیراب شود ...

«دکتر ایرج وثوق»

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: